De tijd van Mijn eindgerichten is nabij.
De mensheid geeft geen acht op waarschuwingen.
Ze keren hun rug naar hun Schepper toe.

Ze wezen Mij af als hun Koning, wilden een eigen aardse koning en zijn nu zelf koning over hun eigen leven geworden. De mens beslist.
De open, afhankelijke houding naar Mij is vervangen door stugge zelfgerichtheid.

Ik roep ze, trekt hun aandacht, zwaai, wenk, spring, maar Ik zie enkel hoe talloze mensen apathisch hun gezicht keren en hun rug naar Mij toe draaien.
Ze kijken liever naar het schouwspel van de wereld, het vermaak, vertier, plezier en de geneugten.  Het is een verdovende en verstikkende manier van leven die naar de dood leidt, naar gebondenheid in plaats van vrijheid, naar wanhoop in plaats van hoop, naar onrust in plaats van vrede.
Zagen ze het maar in!

Met een verscheurd hart laat Ik Mijn handen zien die de littekens van Mijn liefde dragen. Maar ze draaien hun rug naar me toe.
De tijd van genade zal weldra een einde kennen.
Ik sta er met Mijn uitgestrekte handen.
Ik sta klaar om iedereen die wil met Mijn armen te omsluiten.

Kom, en reik me je hand!
Laten we samen op pad gaan en de schatten ontdekken die Ik voor je heb.
Ik wil je Mijn eeuwige Shalom geven, een vrede die je bij niemand en nergens anders kunt krijgen dan bij Mij.
Komt tot Mij, Ik sta aan de deur en klop. Als je de deur opent, zullen we samen maaltijd houden.
Ik zal je leiden en je de weg wijzen tot het volle leven!